داریوش

تهران؛ اوایل زمستان ۱۳۴۸؛
” داریوش” هجده ساله، که از نوجوانی عاشق خواننده شدن است، با دیدن آگهی روزنامه ای جذب خواننده در رادیو به رادیو رفته و تست صدا می دهد. او ترانه ای از ” روانبخش” را اجرا کرده که در نهایت صدایش مورد پسند هیات داوران – که ” منوچهر سخایی” یکی از آنهاست- قرار نمی گیرد.
دی ماه ۱۳۴۹؛
در این ایام ” داریوش” با یکی از دوستان دوره نوجوانی اش، ” علی گزرسز” همخانه است. یکشب ” داریوش” ملودی ای را بدون آنکه بخواند زیر لب زمزمه می کند و همین کافی است تا دوستش ، پنهانی، کلامی را بر روی آن ملودی بنویسد. چون آنها با نت و ساز آشنا نیستند تصمیم می گیرند تا برای فراموش نشدن ملودی آن را روی ضبط صوت تراکی همسایه ضبط کنند ! در نهایت آشنا نبودن آنها با ضبط صوت موجب می شود تا چند ساعت نوبتی ملودی را که حالا با کلام شده است زمزمه کنند تا ملودی را از یاد نبرند .
چند شب بعد آنها از طریق برادر ” داریوش” -” سیاوش ” – که با دختر همسر ” حسن خیاط باشی” دوست است خود را به پارتی خانه آنها دعوت می کنند و پس از ساعتها انتظار موفق می شوند تا ” خیاط باشی” را ملاقات کرده و ترانه خود را که ” شکسته پیمان” نام گرفته برایش بخوانند. ” خیاط باشی” به ” داریوش” قول معرفی او به گروه ” واریته ۶ و ۸” – به سرپرستی ” پرویز مقصدی” – را می دهد با این شرط که ” داریوش” ابتدا در آزمون صدای تلویزیون قبول شود.
اسفندماه ۱۳۴۹؛
در آزمون که داور اصلی آن ” بابک افشار” است ” داریوش” پذیرفته شده و در نهایت در اسفند ۱۳۴۹ ترانه پخش می شود.
تابستان ۱۳۵۰؛
در یکشنبه شب های تابستان ۱۳۵۰ ” داریوش” چهار ترانه ” شکسته پیمان” ، ” مونس” ، ” یادمه اون قدیما” و ” وا.. حقیقت داره” را با ملودی های خودش بر روی کلام ” علی گزرسز” و تنظیم ” مقصدی” می خواند اما هنوز شناخته نمی شود. حادثه مهم در اواخر تابستان ۵۰ رخ می دهد و آن آشنایی با ” درویش مصطفی جاویدان” است. ” جاویدان” شعر ” به من نگو دوست دارم” را در اختیار او می گذارد. آهنگ ” مقصدی” بر روی آن ترانه و پخش آن از تلویزیون برای نخستین بار مردم را با خواننده جوانی آشنا می کند که به سبک روز مطابق ” بیتل ها” موهایش را بلند کرده است و در طی چهار دهه بعد به یکی از مهمترین خواننده ها و فیگورهای ترانه پاپ فارسی بدل شود.

دوران کودکی او در کرج و میانه گذشت، پدرش محمود اقبالی، از ملاکان شهرستان میانه بود. اولین بار در ۹ سالگی در جشنی در مدرسه‌اش در شهرآرا به روی صحنه رفت. دوران دبیرستان را در دبیرستان‌هایی هم‌چون دبیرستان فارابی، دبیرستان کرج، دبیرستان رازی دبیرستانی در سنندج، و دبیرستان آزادگان تهران پارس گذراند و در مراسم هنری به اجرای برنامه‌های هنری می‌پرداخت. در ۱۳۴۹ با حسن خیاط‌ باشی آشنا شد و همین آشنایی موجب ورود رسمی او به موسیقی حرفه‌ای شد. در همین سال او در سن ۲۰ سالگی با ترانهٔ به من نگو دوست دارم با آهنگسازی ترانه‌سرا و آهنگساز جوان درویش مصطفی جاویدان به شهرت رسید. نخستین ترانه مستقل او ترانه نبسته پیمان با شعری از علی گزرسز (رها) و موسیقی خودش است.
داریوش در دوران پهلوی و به علت خواندن آهنگ‌های سیاسی مانند جنگل، بن‌بست، بوی خوب گندم، علی کنکوری و گل بارون زده، مدتی زندانی شد. داریوش در سال ۱۳۵۱ به علت جواب دادن به اشرف در یکی از کنسرتهای خود که اشرف هم در آنجا حضور داشت، با دستور اشرف به زندان قصر تبعید می‌شود. داریوش ۱ سال در زندان قصر زندانی بود، داریوش بعد از آزادی از زندان قصر ترانه‌هایی مثل علی کنکوری را خواند. وی در ترانهٔ علی کنکوری از زندان به عنوان دانشگاه نام می‌برد. وی بعد به زندان اوین منتقل شد و یک سال و دو ماه محکوم به حبس شد. وی نه ماه در زندان انفرادی به سر می‌برد. داریوش در مجموع دو سال و دو ماه از زندان آزاد می‌شود. وی در سال ۱۳۵۵ کنسرتی را در میدان شهیاد به همراه گوگوش اجرا می‌کند. وی در نظرسنجی مجله جوانان در سال ۱۳۵۶ به عنوان محبوب‌ترین خواننده ایران برگزیده می‌شود. داریوش همکاری با شماری از چهره‌های سرشناس موسیقی پاپ ایران مانند منوچهر چشم آذر، بابک افشار، آندرانیک آساطوریان و به ویژه آهنگساز نامدار موسیقی ایران صادق نوجوکی را در کارنامه خود دارد. ایرج جنتی عطایی، شهیار قنبری، احمد شاملو و اردلان سرفراز نیز از جمله مشهورترین ترانه سرایانی هستند که در این سالیان با داریوش همکاری داشته‌اند. همچنین دوران همکاری داریوش، بابک بیات و ایرج جنتی عطایی به دوران طلایی پاپ معروف است.